Cotopaxi2012: Dag 1

De ultieme voorbereiding begon bij Rodrigo Donoso, eigenaar van altamontana en een van de best gekende gidsen uit Ecuador. Altamontana organiseert trektochten in de bergen en is gespecialiseerd  in Andinisme. Hij woont in Urbina, het hoogstgelegen treinstation in Ecuador, op 3600 meter hoogte aan de voet van de Chimborazo vulkaan. Ik voelde me niet zo goed op de hoogte en viel moeilijk in slaap door de ijle lucht. Wanneer ik de volgende ochtend Rodrigo inlicht, geeft hij me meteen twee aspirines die de hoofdpijn verzachten en het bloed verdunnen dat op grote hoogte zwaarder wordt. Onze chauffeur is Delfin, dezelfde die me vorig jaar naar de Chimborazo bracht. Zijn broer, Alberto, moet ons op de berg gidsen. Alberto werkt in de refuge van de Chimborazo,  hij werkt daar om de week op 5000 meter hoogte en is dus redelijk goed geacclimatiseerd. Segundo, de tweede gids, is al twaalf jaar vaste gids op de Cotopaxi. Hij deed in het verleden soms de beklimming drie dagen achter mekaar. Ook Alberto werkte voordien al vier jaar op de Cotopaxi. Bij Rodrigo ben ik inmiddels zeker dat we in goede handen zijn. Dit is minstens even belangrijk als de eigen conditie.

In het laatste dorp voor we naar de Cotopaxi gaan pikken we de drie medeklimmers op. Maarten, Vincent en Dimitri zijn slechts twee dagen terug uit de jungle waar ze vier dagen verbleven op 250 meter hoogte! De dag nadien zijn ze meteen gaan moutainbiken van 2800 meter naar 3800 meter aan de noordkant van de Cotopaxi. We rijden naar de hoogste herberg en krijgen ons materiaal toegedeeld; botten, stijgijzers, klimriem en houweel. Na het middagmaal stappen we op traag tempo van 4000 meter naar 4800 meter in twee en een half uur tijd. De paarden volgen op een half uur met de bagage. Ter plaatse staan twee tenten gespannen. Een om in te slapen en een andere om te eten. Om 18u30 staat ons eten klaar. Een stevige pasta met een groot stuk kip. Volgens Maarten hebben Dimitri en Vincent voor het eerst genoeg gegeten met een enkel bord. Mijn hoofdpijn is over. Ik besluit net als de drie anderen diamax te nemen, een medicament dat de acclimatisatie versnelt. Om 19u15 gaan we slapen om ongeveer vier uur later op te staan voor het ontbijt en de beklimming vanaf middernacht.

Net als vorig jaar overkomt me hetzelfde als het jaar voordien op de Chimborazo. Het is onmogelijk om zo vroeg te slapen. Er gaan te veel gedachten door me heen en de spanning voor het moment van de beklimming is net te groot om weg te kunnen dommelen. Rodrigo deed me dezelfde ochtend om 6 uur opstaan om te kunnen slapen om 19u. Zonder succes. Ik realiseer me dat ik de volgende morgen aan het zwaarste punt van de beklimming zal staan met 24 uur zonder nachtrust. Om 23u val ik toch nog een goed half uur in slaap. Een minuut voor het afgaan van mijn wekker, om 23u44, word ik wakker. Iedereen maakt zich in sneltempo gereed. Ik voel me goed maar weet dat het een lange nacht zal worden. Voor het slapen was de berg mooi zichtbaar. Bij het opstaan schemert de maan achter een laag wolken.