Cotopaxi2012: dag 2

Vertrek

Een uur na middernacht zijn we vertrokken. Het eerste half uur stappen de gidsen in sneltempo naar de gletsjer. Daar binden we stijgijzers aan en maken we ons met klimtouwen aan elkaar vast. Dimitri en ik bij Alberto, Maarten en Vincent volgen Segundo. De gids loopt voorop maar ik houd het touw regelmatig strak om niet te snel te gaan en de energie goed te doseren. Ik volg de techniek van de gids; rechterenkel in het ijs vastzetten, dan de volledige rechtervoet, linkervoet, en tenslotte het houweel vastzetten voor extra steun. Iedereen gaat vlot mee maar ik wil me zeker niet overschatten en ik geniet ongelooflijk van de tocht en het uitzicht. We krijgen zicht op verschillende vulkanen, onder meer de twee Illinizas en el Corazon in het Westen en de Chimborazo ten zuiden op meer dan honderd kilometer achter ons.

Zwarte sneeuw

Na twee uur en een half klimmen kom ik al in de problemen. Het begin van het einde want na de Chimborazo ervaring weet ik dat het slechts een kwestie van tijd is tot wanneer de grens bereikt is. Ik had een uur niet gedronken en tijdens een rustpauze vat men onmiddellijk kou. Mijn medeklimmers gaan wel nog vlot naar boven maar wanneer ik opgeef moet ook iemand anders terug mee omdat onze gids nooit met meer dan twee mensen stapt. Daarbij komen lastige hindernissen tijdens de tocht. Mijn volledige rechterbeen zakt door het sneeuwijs. We zullen verder nog veel spleten ontwijken waarvan de diepte niet altijd zichtbaar is. De aanhoudende concentratie en krachtinspanningen boven 5000 meter is zowel mentaal als fysiek veeleisend. Ik moet pauzeren en haal de thermos met coca thee uit de rugzak. Twee warme koppen thee met veel suiker geven nieuwe energie. Iets verder eet ik de snelle suikers boven die mijn mama mee gaf. Als iemand er mede voor gezorgd heeft dat ik goed voorbereid ben is het mama, met voedingsadvies en alle mogelijke ondersteuning. Met looptrainingen verzette ikzelf letterlijk en figuurlijk bergen. Wanneer ik tijdens de trainingen uitgeput raakte kon ik me de Cotopaxi vlakbij voorstellen, waar de berg en omstandigheden onomkeerbaar zijn.

Na de duisternis verschijnt het licht

Ik ben herboren en het idee dat er binnen een goed uur licht komt geeft nieuwe hoop. Op een bepaald moment zie ik de lichtjes van de hoofdstad Quito maar na een minuut beslissen mistwolken daar anders over. Nog later is er opkomend licht maar ook die zien we in mistige rook opgaan. Intussen gaat het beter net als de andere drie die nog steeds een frisse indruk geven. Zolang zij zich goed voelen is de kans op succes groter. De weg blijft echter eindeloos klimmen, de gidsen spreken over nog goed twee uur en daarin kan nog veel gebeuren. De spannendste doortocht is de muur. Langs de vertikale muur is er net genoeg plaats om de tippen van de voet neer te zetten en met behulp van het houweel een vijftal meter op te schuiven naar de volgende helling. Eens daar voorbij zit iedereen vol adrenaline en we maken even later nog eens vijf minuten tijd om te eten en te drinken. Er is ineens zo veel licht en zodat we de hoofdlampen kunnen uitzetten.

De laatste loodjes

De gids is niet positief over de verse sneeuwval. Dit heeft als gevolg dat het veel moeilijker is om te klimmen en er is lawinegevaar bij de afdaling. Segundo's voetstappen maken trappen waar we gemakkelijk in kunnen volgen. Na een uur spoormaken is Segundo ook heel diep gegaan en hij twijfelt door het gevaar van de losse sneeuw. Eens de wolken wijken vormen de zon en losse sneeuw een uiterst gevaarlijke combinatie. De gidsen benadrukken dat we krachten moeten overhouden voor de afdaling en hoe langer we blijven stijgen, hoe meer die krachten afnemen. Ons viertal blijft echter volgen en geeft aan gewoon door te gaan zolang zij doorgaan. We hebben nog een liter drank per persoon en enkele suikerbommen over. Zo dichtbij als we zijn is de wil groot. Ik zie de anderen ook diepgaan, bijna in de staat van de inzinking die ik halverwege had en dan mag het niet te lang meer duren. De kracht en het doorzettingsvermogen van de drie die nog maar net uit de jungle komen is buitengewoon indrukwekkend. Door de verse sneeuw is het moeilijker en zwaarder vooruitgaan. Onze gids Segundo doet een immens zware inspanning bij het spoormaken. Telkens lijkt hij te stoppen, kijkt even rond maar gaat steeds weer door.

Rokende Cotopaxi

Na zes uur klimmen zien we bovenaan een rotsmassief liggen. Ideaal voor een pauze. Alberto neemt de leiding in een verschroeiend tempo. Er komt rook door de rotsspleten. Wanneer Segundo aansluit zegt hij met een half lachje dat dit de krater is. We nemen een kijkje over de rotsen en zien een afdaling met zichtbaarheid tot tien meter: de krater. Volgens de gidsen zijn we op 5860 meter hoogte, op slechts vijf en twintig meter hoogte verschil met het hoogste punt aan onze zuidkant. De krater is ons doel en ik bedank de gidsen voor hun inspanningen. Iedereen valt elkaar in de armen. Om zeven uur dertig, na zes uur en een half klimmen is het ons gelukt. De wolken lijken in het Oosten stilaan plaats te maken voor zonlicht. de gidsen willen niet verder door het mogelijke gevaar van smeltende sneeuw tijdens de afdaling. We krijgen tien minuten rust voor we moeten afdalen. Het is ijskoud en een foto maken is ondraaglijk aan de vingers. Door de koude laten twee fototoestellen het meteen afweten. Het lukt nog net om enkele foto's te nemen maar de zichtbaarheid van het landschap is op dat moment quasi nihil.

Snelle afdaling

Nu gaan de gidsen achterop. Tijdens de afdaling verwarmt het daglicht de bevroren kleren en handen. Alles klaart op en we krijgen de Chimborazo te zien die een goede 150 kilometer van ons verwijderd is. Op de vertikale muur zien we het gevaar van de afgrond, ik glijd verschillende keren weg en kan rekenen op Alberto om de Cotopaxi niet in twee minuten af te glijden. Na twee uur en een half zijn we duizend meter gezakt. Iedereen is vermoeid en daardoor dringt het amper door. We bereikten de krater, wel zeven en veertig meter lager dan de top aan de noordkant en geen zonsopkomst of mooi uitzicht op het moment van de krater maar dat maakt de inspanningen niet minder zwaar. Groot respect voor mijn klimmakkers, de gidsen en veel dank aan al de mensen die ons avontuur gevolgd en hebben.

De meeste steun die U ons kan betuigen is een kleine financiele bijdrage leveren aan het goede doel waarvoor we deze sponsoractie met succes uitvoerden. Bekijk bovenaan bij sponsoring hoe je kan steunen.

Dank U