Urbina, 8u. Urbina is de herberg van de gids aan de voet van de Chimborazo op 3600m. Binnen een uur gaan we naar Lasso en rond de middag naar de Zuidkant van de Cotopaxi. Daar stappen we drie uur lang van 4000 tot 4800 meter hoogte met paarden die onze bagage dragen. Om 18u zijn we aan de kampplaats waar we eten en slapen in tenten. Om middernacht beginnen we aan de tocht van ongeveer zeven uur tot de krater op net geen 5900m. Daarna wacht ons een afdaling van nog eens zes uur tot het beginpunt. Waarschijnlijk hebben we binnen twee dagen opnieuw internet.
We doen deze beklimming voor een goed doel, onderwijs in Inti Sisa, Guamote, Ecuador. Je kan ons steunen door een klein bedrag te storten. Bekijk daarvoor de pagina ´sponsoring´ op deze blog.
Dank U wel. We zullen voorzichtig zijn!
dinsdag 31 juli 2012
maandag 30 juli 2012
Muurschildering inti sisa
De mythe van Manuela is een van de vreemde, lugubere verhalen in de mythologie van de Indigenas. De betekenis van Manuela is ´leven´. Manuela hoedde schapen en werd tijdens haar activiteiten bezocht door een mooie man, met mooie kledij, een poncho en een hoed. De man werd verliefd op Manuela en maakte indruk op haar door te zeggen dat hij haar overal naartoe zou brengen, verre oorden en onbekende bestemmingen. Manuela vroeg zich af hoe dan wel en de man vroeg haar om in zijn hals te zitten. Op dat moment bemerkte Manuela de grote vleugels van een condor die weg vloog. De condor droeg Manuela naar een stijle helling waar ze nooit zou weg geraken.
Maar de andere vogels waren hun leider kwijt. Om de condor te wreken, bezochten ze Manuela en aten haar op. Het klein beetje bloed dat over bleef bewaarde men in een vaasje. Daar groeide opnieuw een lichaam uit en Manuela kwam terug tot leven.
De moraal vertelt dat verliefde personen niet altijd eerlijk zijn en allerhande smoezen gebruiken om iemand te verleiden. Ook de wederkerigheid en rechtvaardigheid komt er in voor. De indigenas zien een voortdurende dualiteit van het leven tussen man en vrouw, die ook wordt toegepast op de vulkanen. De vruchtbaarheidscyclus in de kosmische visie van de indigenas.
 |
| Pablo Sanaguano, 2011 |
De muurschildering in Inti Sisa staat vol met die symboliek uit de cultuur van de indigenas. De vrouw die moeder aarde voorstelt, herbergt alle leven op aarde. De vogel ernaast staat voor de mannelijkheid. Het kleine vogeltje tussenin staat voor het harmonieus samenleven tussen beiden. In de hals van de vrouw zie je de cotopaxi. Cotopaxi zou ´nek van de maan´ betekenen. Dit alles staat mooi afgebeeld bovenaan de muurschildering die twee verdiepingen hoog is. Door het vensterraam is Guamote zichtbaar.
Guamote
Morgen beginnen we aan de laatste voorbereiding. De gids liet al weten dat we langs de zuidkant van de berg zullen klimmen in plaats van de route op de noordkant. De top zou beter bereikbaar zijn en de wind minder hard. We kennen de exacte plannen nog niet maar de kans is groot dat we in een tent overnachten voor het vertrek. Deze kampplaats wordt normaal gezien bereikt met behulp van ezeltjes.
In Guamote, waar ik de voorbije vier dagen verbleef, is het feest. Ik ben toerist in Inti Sisa en ga voorzichtig het dorp in. Overal zijn mensen aan het drinken. Het is soms grappig en tegelijk droevig. En als je een bekende tegenkomt drink je mee. De inhuldiging van de schoonheidskoningin is een groot evenement voor het dorp. Er zingen drie groepen die in heel Ecuador bekend zijn. Ik ga een uur achter de schermen mee kijken met het voordeel dat ik niet in het publiek moet mee drinken. Vandaag was het zangdag voor de evangelistische koren uit de omgeving. Van 7u in de ochtend tot 19u in de avond kregen 164 koren ieder twee minuten zangtijd. De hoge stemmen schertsen kishwa teksten die overal hoorbaar zijn.
We zijn nu met vier Belgen in Guamote en vormen zo een buitenlandse delegatie tijdens de feesten. Volgende week komen er nog eens een tiental bij uit Gooik en omstreken. Het verschil met onze wereld is enorm, onbeschrijflijk zijn de beelden die verschijnen. Volgende week keer ik terug om de vakantie af te sluiten. Twee weken zijn al gepasseerd, nog een week te gaan. De mooiste bestemming moet hopelijk nog komen. De maan wordt iedere dag een beetje voller. Met ontzag voor de berg kan je alleen jezelf overwinnen, niet de berg. Het is het moment om te steunen mensen. Voor inti sisa, voor de leerlingen en het onderwijs in dit dorpje in de Andes.
In Guamote, waar ik de voorbije vier dagen verbleef, is het feest. Ik ben toerist in Inti Sisa en ga voorzichtig het dorp in. Overal zijn mensen aan het drinken. Het is soms grappig en tegelijk droevig. En als je een bekende tegenkomt drink je mee. De inhuldiging van de schoonheidskoningin is een groot evenement voor het dorp. Er zingen drie groepen die in heel Ecuador bekend zijn. Ik ga een uur achter de schermen mee kijken met het voordeel dat ik niet in het publiek moet mee drinken. Vandaag was het zangdag voor de evangelistische koren uit de omgeving. Van 7u in de ochtend tot 19u in de avond kregen 164 koren ieder twee minuten zangtijd. De hoge stemmen schertsen kishwa teksten die overal hoorbaar zijn.
We zijn nu met vier Belgen in Guamote en vormen zo een buitenlandse delegatie tijdens de feesten. Volgende week komen er nog eens een tiental bij uit Gooik en omstreken. Het verschil met onze wereld is enorm, onbeschrijflijk zijn de beelden die verschijnen. Volgende week keer ik terug om de vakantie af te sluiten. Twee weken zijn al gepasseerd, nog een week te gaan. De mooiste bestemming moet hopelijk nog komen. De maan wordt iedere dag een beetje voller. Met ontzag voor de berg kan je alleen jezelf overwinnen, niet de berg. Het is het moment om te steunen mensen. Voor inti sisa, voor de leerlingen en het onderwijs in dit dorpje in de Andes.
vrijdag 27 juli 2012
Chimborazo5000
Na een week in het Noorden is het tijd om naar het Zuiden te reizen. Om middernacht komen we aan in Guamote. De volgende ochtend is het markt. Ik koop zestien vissen en krijg er twee extra, alles voor vier dolar. De inti sisa medewerkers helpen met kuisen en frituren voor het middagmaal. Meteen daarna vertrek ik met een groep mee naar de Chimborazo, de hoogste berg van het land. Niet om te beklimmen, wel om de berg bij zonsondergang te aanschouwen.
De ingang van het park ligt op 4300 meter hoogte. De auto rijdt verder tot 4800 meter. Ik doe het stuk te voet. Op een uur ben ik vijf honderd meter gestegen. Samen met de anderen stap ik tot 5000 meter. De aanpassing aan de hoogte is meer dan goed. Minder goed nieuws hoor ik van de meegereisde toeristen en de gidsen die in de refugio verblijven om binnen enkele uren te klimmen. Het is sowieso de periode van droogte en wind. Enkele toeristen konden door de harde wind amper de deur van de auto openen en de gidsen die verleden week de Cotopaxi beklommen beschrijven een vreselijke koude vanaf de Yanasaca rots of de laatste twee, drie honderd meter. Ik vrees dat wind de grootste moeilijkheid wordt.
De Chimborazo is prachtig. Enige minpunt is dat de sneeuwgrens een aanzienlijk deel is gestegen. De gletsjer die ik vorig jaar beklom is verdwenen. Er viel dit jaar weinig sneeuw en door warme luchtstromen vanuit de kust is de 'grote witte' met een pak minder sneeuw beladen. De cotopaxi die in de oostelijke bergketen ligt, heeft wel veel sneeuw. Bij het terugrijden van de Chimborazo komt een kleurenpalet te voorschijn met rode, paarse en gele kleuren die ik nog niet gezien heb. De hemel is met sterren gevuld en als ik mijn petje omhoog doe zie ik de maan vanuit de kofferbak. Binnen vier dagen is de maan zo goed als vol, het moment om de Cotopaxi op te stappen.
Nu ben ik een dag in Guamote en niet meer dezelfde als toen. De tijd in België zou dat ook niet mogelijk zijn geweest. Het is steeds een natuurlijke aanpassing op verschillende plaatsen. De confrontatie met Guamote is een kleine schok maar nu de feesten er aan komen zal dat snel over zijn. Alleen moet ik nog even wachten tot ons doel zo goed mogelijk bereikt is want voorbereiding is het belangrijkste van de beklimming.
Adios
De ingang van het park ligt op 4300 meter hoogte. De auto rijdt verder tot 4800 meter. Ik doe het stuk te voet. Op een uur ben ik vijf honderd meter gestegen. Samen met de anderen stap ik tot 5000 meter. De aanpassing aan de hoogte is meer dan goed. Minder goed nieuws hoor ik van de meegereisde toeristen en de gidsen die in de refugio verblijven om binnen enkele uren te klimmen. Het is sowieso de periode van droogte en wind. Enkele toeristen konden door de harde wind amper de deur van de auto openen en de gidsen die verleden week de Cotopaxi beklommen beschrijven een vreselijke koude vanaf de Yanasaca rots of de laatste twee, drie honderd meter. Ik vrees dat wind de grootste moeilijkheid wordt.
De Chimborazo is prachtig. Enige minpunt is dat de sneeuwgrens een aanzienlijk deel is gestegen. De gletsjer die ik vorig jaar beklom is verdwenen. Er viel dit jaar weinig sneeuw en door warme luchtstromen vanuit de kust is de 'grote witte' met een pak minder sneeuw beladen. De cotopaxi die in de oostelijke bergketen ligt, heeft wel veel sneeuw. Bij het terugrijden van de Chimborazo komt een kleurenpalet te voorschijn met rode, paarse en gele kleuren die ik nog niet gezien heb. De hemel is met sterren gevuld en als ik mijn petje omhoog doe zie ik de maan vanuit de kofferbak. Binnen vier dagen is de maan zo goed als vol, het moment om de Cotopaxi op te stappen.
Nu ben ik een dag in Guamote en niet meer dezelfde als toen. De tijd in België zou dat ook niet mogelijk zijn geweest. Het is steeds een natuurlijke aanpassing op verschillende plaatsen. De confrontatie met Guamote is een kleine schok maar nu de feesten er aan komen zal dat snel over zijn. Alleen moet ik nog even wachten tot ons doel zo goed mogelijk bereikt is want voorbereiding is het belangrijkste van de beklimming.
Adios
woensdag 25 juli 2012
Cotacachi4800
De vrouw van Imbabura is Cotacachi. Deze beide vulkanen boven de steden Otavalo en Ibarra werden door de oorspronkelijke bevolking aanzien als Goden. De cotacachi heeft een kratermeer, Cuicocha genaamd, waar de diepte niet van gekend is. De laatste twee maanden zijn gasbellen zichtbaar en voelt de nabije omgeving enkele keren per dag het gerommel van de vulkaan. De activiteit gedurende de voorbije twee maanden is al afgezwakt.
Een telefoon om half zeven 's morgens heeft meteen succes, de eigenaar van een toerismekantoor stuurt zijn broer op ons af die chauffeur en gids zal zijn vandaag. Een uurtje later komt Marco ons ophalen. Samen met de Cotopaxiklimploeg begint de tocht op vier duizend meter hoogte, De hemel is opnieuw uitzonderlijk klaar. We krijgen zelfs zicht op de Cotopaxi, liefst twee honderd kilometer verder. Op bepaalde plaatsen is de wind zo hard dat ik soms moet opletten om niet weg te vliegen.
Na twee uur en dertig minuten bereiken we de plaats tot waar gestapt kan worden op vier duizend zeven honderd meter. We gaan nog een stuk hoger maar door stijle, natte en ijzige rotsen kiezen we voor een veilige terugkeer in de inmiddels opkomende mistwolken. De top van 4900 meter wordt slechts beklommen door klimmers met zeer veel technische ervaring. We keren snel terug.Van de eerste beklimmingen is de top nooit bereikt door omstandigheden die het niet toe laten, Nog een week tot de cotopaxi. Derde keer, goede keer...
Steun onze beklimming vanaf 5,00 euro voor het goede doel
BE71 8508 3021 0769 EUR
Een telefoon om half zeven 's morgens heeft meteen succes, de eigenaar van een toerismekantoor stuurt zijn broer op ons af die chauffeur en gids zal zijn vandaag. Een uurtje later komt Marco ons ophalen. Samen met de Cotopaxiklimploeg begint de tocht op vier duizend meter hoogte, De hemel is opnieuw uitzonderlijk klaar. We krijgen zelfs zicht op de Cotopaxi, liefst twee honderd kilometer verder. Op bepaalde plaatsen is de wind zo hard dat ik soms moet opletten om niet weg te vliegen.
Na twee uur en dertig minuten bereiken we de plaats tot waar gestapt kan worden op vier duizend zeven honderd meter. We gaan nog een stuk hoger maar door stijle, natte en ijzige rotsen kiezen we voor een veilige terugkeer in de inmiddels opkomende mistwolken. De top van 4900 meter wordt slechts beklommen door klimmers met zeer veel technische ervaring. We keren snel terug.Van de eerste beklimmingen is de top nooit bereikt door omstandigheden die het niet toe laten, Nog een week tot de cotopaxi. Derde keer, goede keer...
Steun onze beklimming vanaf 5,00 euro voor het goede doel
BE71 8508 3021 0769 EUR
dinsdag 24 juli 2012
In het midden van niets
Het zijn drie wondermooie dagen geweest in het noorden van ecuador. Van een sprookjestrouw naar een sprookjesbos. Geen internet, tv, lopend water vandaag. Morgen opnieuw klimmen tijd met maarten, vincent en Dimitri. Koud weer, wind en regen. Steun is nodig, liefst in de vorm vanaf 5 euro voor inti sisa.
zaterdag 21 juli 2012
Imbabura4600
Imbabura, heilige berg in de gelijknamige provincie. Een plaats waar rituelen gehouden werden door de Inca's. Het plan was om de tweede ochtend in Ecuador deze vulkaan op te stappen. Op de weg van Quito naar Ibarra is de vulkaan volledig ontbloot. Ook 's avonds blijft de hemel helder en we kunnen nog snel een gids contacteren voor de volgende ochtend.
Om zes uur in de ochtend vertrekken Simon en ik naar Casa Aida in het dorpje Esperanza aan de voet van de vulkaan. Aida maakt een super dikke pannenkoek met zelfgemaakte moerbei confituur en ze brengt melk die vers smaakt. Jose, de kleinzoon van Aida, is de gids en ging voor het eerst naar de top op vierjarige leeftijd in de rugzak van zijn vader. Hij hield de tel niet bij maar vermoed wel dat hij meer dan wie ook op de vulkaan is geweest. De weg met de camioneta eindigt op ongeveer 3200m hoogte. We volgen puffend en luisteren naar de Gids die over de streek en de vegetatie vertelt.
Na een goede twee uur hebben we allebei twee liter water gedronken. Het laatste uur klimmen we met handen en voeten op de rotsen rondom de krater. Stoned van de hoogte staan we amper stil bij de afgronden langs het gesteente. Tot wanneer de gids ons na vier uur stappen de hand schud en een bordje toont van 4600 meter. Om de top op 4609 meter te bereiken moeten we nog minstens een uur verder langs de rotsen. We blijven een half uur ter plaatse en komen een goede twee uur later terug beneden. Heel de weg met een open hemel. Dit gebeurt maar vijf keer op een jaar, aldus Jose.
Veel overschot had ik niet meer. Ik was om vier uur 's nachts al wakker, op Belgische klok bijna middag. Ik dacht vaak, "hoe zal het me nog een kilometer hoger vergaan en twintig graden kouder, en 's nachts, ... ?"Maar goed het eerste doel is bereikt, na 44 uur in Ecuador op 4600 meter geraakt.
Vaamoooos
Om zes uur in de ochtend vertrekken Simon en ik naar Casa Aida in het dorpje Esperanza aan de voet van de vulkaan. Aida maakt een super dikke pannenkoek met zelfgemaakte moerbei confituur en ze brengt melk die vers smaakt. Jose, de kleinzoon van Aida, is de gids en ging voor het eerst naar de top op vierjarige leeftijd in de rugzak van zijn vader. Hij hield de tel niet bij maar vermoed wel dat hij meer dan wie ook op de vulkaan is geweest. De weg met de camioneta eindigt op ongeveer 3200m hoogte. We volgen puffend en luisteren naar de Gids die over de streek en de vegetatie vertelt.
Na een goede twee uur hebben we allebei twee liter water gedronken. Het laatste uur klimmen we met handen en voeten op de rotsen rondom de krater. Stoned van de hoogte staan we amper stil bij de afgronden langs het gesteente. Tot wanneer de gids ons na vier uur stappen de hand schud en een bordje toont van 4600 meter. Om de top op 4609 meter te bereiken moeten we nog minstens een uur verder langs de rotsen. We blijven een half uur ter plaatse en komen een goede twee uur later terug beneden. Heel de weg met een open hemel. Dit gebeurt maar vijf keer op een jaar, aldus Jose.
Veel overschot had ik niet meer. Ik was om vier uur 's nachts al wakker, op Belgische klok bijna middag. Ik dacht vaak, "hoe zal het me nog een kilometer hoger vergaan en twintig graden kouder, en 's nachts, ... ?"Maar goed het eerste doel is bereikt, na 44 uur in Ecuador op 4600 meter geraakt.
Vaamoooos
donderdag 19 juli 2012
Landing op Quito, Ecuador
Een dag na de groep met Vincent, Maarten en Dimitri ben ik in het zelfde hotel ingecheckt. Het is duurder dan een hostal voor backpackers maar met de nodige voordelen. De centrale ligging, kort bij de luchthaven, rust, zicht op de hoogste berg rondom Quito en een goed bed en warme douche zijn niet onbelangrijk na een dag in vliegtuigen en luchthavens door te brengen. De andere groep is uitgecheckt, vanaf morgen ben ik bij bekenden.
De vlucht verliep zeer goed. Waar de landing in Madrid volgens mij van een perfecte zachtheid was, zo turbulent was het binnenkomen in Quito. Na enkele rondjes met luchtverzakkingen, angstaanjagend dicht bij de heuvels, kreeg de piloot het toestel na enkele schokken definitief recht op de landingsbaan. Bij het dalen zijn er vooral wolken en mist zichtbaar. Tijdens een van de rondjes wees de passagier naast, toeval of niet, de Cotopaxi aan. Niet geheel toevallig door de grootte en de relatief korte afstand van 60 kilometer tot Quito. Op onschuldige wijze, uitnodigend en uitdagend, bracht het in iedere geval mijn doel ter herinnering.
Het leukste aan de vlucht is de Ecuadoriaanse populatie op het vliegtuig en de blije gezichten, includo yo. Soms lijkt de helft van de passagiers familie, er worden voortdurend praatjes geslaan en nog voor het opstijgen kent men elkaars reisbestemming, reismotieven en geschiedenis. De douane die altijd traag mensen door laat, kan telkens op het nodige rumoer van de passagiers tellen. Zoals een van hen juist opmerkte: "we zijn in het Ecuador".
Eens in de luchthaven gaat de ademhaling al iets intensiever door de hoogte van >2500 meter. Hij wordt nog intenser na de laatste scan van de bagage. Ik toon vijf liter bier en een fles jenever, vooral voor de laatste week van mijn reis bedoeld, en mag er mee door. Ook wanneer ik later naar het centrum wandel doet de ademhaling aan jogging. Ik zoek een pasta en veel vocht, passend in het dieet van de komende twee weken, voldoende koolydraten en veel, niet deshydraterend, vocht.
In het nieuwe centrum en uitgangsbuurt vind ik een pasta met zeevruchten. Die waren niet helemaal ontdooit maar vis elders dan de kust is altijd een risico. Ik ben al blij dat er pasta was en de scampi's waren wel gaar. Als ik nog geen twee minuten neer zit, komen jonge indiaantjes sigaretten en kauwgom verkopen. Het gebeurt nog steeds en zal wellicht nog even zo blijven. Dat ik deze vakantie met cotopaxi2012 iets doe voor de indigenas is op dat moment maar een schrale troost. Het toont wel aan dat het nog steeds een actueel probleem is. Arme indigenas die door gebrek aan middelen, educatie en door omstandigheden op straat terecht komen. Inti Sisa draagt zeker bij aan het gevecht tegen dit onrecht. Hier krijgen jullie de kans om ons mee te helpen. Een kleine bijdrage, een groot gebaar, een betere toekomst!
De vlucht verliep zeer goed. Waar de landing in Madrid volgens mij van een perfecte zachtheid was, zo turbulent was het binnenkomen in Quito. Na enkele rondjes met luchtverzakkingen, angstaanjagend dicht bij de heuvels, kreeg de piloot het toestel na enkele schokken definitief recht op de landingsbaan. Bij het dalen zijn er vooral wolken en mist zichtbaar. Tijdens een van de rondjes wees de passagier naast, toeval of niet, de Cotopaxi aan. Niet geheel toevallig door de grootte en de relatief korte afstand van 60 kilometer tot Quito. Op onschuldige wijze, uitnodigend en uitdagend, bracht het in iedere geval mijn doel ter herinnering.
Het leukste aan de vlucht is de Ecuadoriaanse populatie op het vliegtuig en de blije gezichten, includo yo. Soms lijkt de helft van de passagiers familie, er worden voortdurend praatjes geslaan en nog voor het opstijgen kent men elkaars reisbestemming, reismotieven en geschiedenis. De douane die altijd traag mensen door laat, kan telkens op het nodige rumoer van de passagiers tellen. Zoals een van hen juist opmerkte: "we zijn in het Ecuador".
Eens in de luchthaven gaat de ademhaling al iets intensiever door de hoogte van >2500 meter. Hij wordt nog intenser na de laatste scan van de bagage. Ik toon vijf liter bier en een fles jenever, vooral voor de laatste week van mijn reis bedoeld, en mag er mee door. Ook wanneer ik later naar het centrum wandel doet de ademhaling aan jogging. Ik zoek een pasta en veel vocht, passend in het dieet van de komende twee weken, voldoende koolydraten en veel, niet deshydraterend, vocht.
In het nieuwe centrum en uitgangsbuurt vind ik een pasta met zeevruchten. Die waren niet helemaal ontdooit maar vis elders dan de kust is altijd een risico. Ik ben al blij dat er pasta was en de scampi's waren wel gaar. Als ik nog geen twee minuten neer zit, komen jonge indiaantjes sigaretten en kauwgom verkopen. Het gebeurt nog steeds en zal wellicht nog even zo blijven. Dat ik deze vakantie met cotopaxi2012 iets doe voor de indigenas is op dat moment maar een schrale troost. Het toont wel aan dat het nog steeds een actueel probleem is. Arme indigenas die door gebrek aan middelen, educatie en door omstandigheden op straat terecht komen. Inti Sisa draagt zeker bij aan het gevecht tegen dit onrecht. Hier krijgen jullie de kans om ons mee te helpen. Een kleine bijdrage, een groot gebaar, een betere toekomst!
dinsdag 17 juli 2012
Op goede hoop
Voor diegenen die hier blijven heeft weerman Frank op de radio zonet toch goed nieuw gebracht. Er wordt opnieuw warm weer aangekondigd in het Belgische. Te laat voor mij want als alles mee zit vertrek ik morgenvroeg.
In het hooggebergte is de temperatuur gemiddeld 13°C. Er is daar een nat seizoen maar dat is al gepasseerd, het klimaat is er nu vooral droog en winderig. Hoger in de bergen is regen steeds mogelijk en nog iets hoger zelfs sneeuw.
Ik hoop op zo veel mogelijk steun de komende dagen. Alle kleine beetjes brengen een mooi geheel samen. Zo gauw ik weet wat de balans van de opbrengst is, laat ik het meteen weten op de blog. Kijk bij sponsoring hoe en waar je kan steunen aan het goede doel! Voor zij die ons reeds gesponsord hebben nog voor ik weg ben. Heeeeeel erg bedankt, in naam van Inti Sisa en de klimmers!
Zo ben ik klaar om te vertrekken voor een avontuur dat je hier kan volgen. Van de aankomst tot het belgische bier dat mee gaat voor na de beklimming.
Adios,
Laus
http://youtu.be/IlYk6bMarys
In het hooggebergte is de temperatuur gemiddeld 13°C. Er is daar een nat seizoen maar dat is al gepasseerd, het klimaat is er nu vooral droog en winderig. Hoger in de bergen is regen steeds mogelijk en nog iets hoger zelfs sneeuw.
Ik hoop op zo veel mogelijk steun de komende dagen. Alle kleine beetjes brengen een mooi geheel samen. Zo gauw ik weet wat de balans van de opbrengst is, laat ik het meteen weten op de blog. Kijk bij sponsoring hoe en waar je kan steunen aan het goede doel! Voor zij die ons reeds gesponsord hebben nog voor ik weg ben. Heeeeeel erg bedankt, in naam van Inti Sisa en de klimmers!
Zo ben ik klaar om te vertrekken voor een avontuur dat je hier kan volgen. Van de aankomst tot het belgische bier dat mee gaat voor na de beklimming.
Adios,
Laus
http://youtu.be/IlYk6bMarys
vrijdag 13 juli 2012
Voorbereiding reis naar Ecuador
Allereerst hét 'ik ga naar Ecuador en ik neem mee-lijstje'. Indien er volgens jou essentiële dingen zijn die ik vergeet, laat het me dan weten aub.
reistas (23 kilo)
- een kostuum en kostuumschoenen (trouwfeest)
- stapschoenen en sandalen
- 7 onderbroeken en 7 paar kousen
- 1 broek, 1 trui, 3 tshirts en een hemd
(Ze hebben daar ook wasmachines in Ecuador en indien nodig met zeep in de rivier, nog properder en ecologischer)
- tandpaste en tandenborstel, zonnecreme(30), zonnebril, calendulazalf (lippen), scheergerief
- cadeaus: een euro2012 bal (buurtkinderen Guamote); chocolade, duvel en jenever (kennissen); schrijfgerief (school) en gelaats en -handverzorginsproducten (werknemers Inti Sisa). (voorlopig)
- 2 of 3 pakjes als courierdienst
- Klimkledij: 2 paar handschoenen, thermische onderkledij, fleece, buff, regenjas met uitneembare fleece, een paar wollen kousen en een muts.
handbagage (10 kilo)
-reispasport, gele inentingskaart
-een kleine handdoek
-een petzellicht
-een boekje met Ecuadoriaanse telefoonnummers
-krant en tijdschrift
-alles wat niet in de grote valies geraakt
Vooral het bijkomende klimmateriaal was een onvoorziene extra kost voor mezelf. Nu weet ik meteen waarom ik verleden jaar kou gevat heb op 6000m. Toen had ik enkele t-shirts en truien boven elkaar aan. Buiten de jas was geen enkel van die lagen in aangepast materiaal gemaakt. Eenmaal je daar in nat wordt, blijft dat zo en eenmaal je dan trager vooruit gaat of stil staat krijg je het heel koud.
Hoewel ik klimkledij niet zo vaak gebruik in het pajottenland is de investering met plezier gedaan. Als ik in de plaats een mooi bedrag bij elkaar krijg om aan het educatieve centrum van Inti Sisa in Guamote te geven, is het wel de moeite waard geweest.
Nog 5 keer slapen tot Quito en nog 20 keer tot de Cotopaxi. 't begint te korten.
Hasta pronto!
vrijdag 6 juli 2012
Chimborazo2011 - Cotopaxi2012
Het is niet de eerste keer dat ik op een hoge vulkaan in Ecuador ga stappen. Vandaag op de dag exact een jaar geleden beklom ik de Chimborazo, hoogste berg in Ecuador. Ik had toen eigenlijk geen idee wat me te wachten stond. Ik was wel al een goed half jaar in Ecuador in de bergen en liep gedurende een maand enkele ochtenden per week langs het treinspoor in Guamote net zoals ik nu bij valavond op de Gooikse heuvels train.
Van bij het begin van de tocht maakte ik zelf het tempo omdat ik niet geduldig genoeg was om het trager te doen dan je kan en zo krachten te sparen. De beklimming was best wel spannend in het donker en toen we op de bergkam kwamen die gemakkelijk vier uur in beslag neemt, stak een felle wind op die heel die tijd frontaal op ons in blies. De laatste uren sloopten me langzaam maar zeker. We waren zo kort bij de tweede hoogste top van 6270m dat ik nog zeker vijftien minuten hard probeerde en tien meter verder geraakte. Ik kreeg het steeds kouder en omdraaien was de enige mogelijke optie. Het eerste stuk van de afdaling hing ik strak aan het touw van de gids vast om niet voorover te vallen.
Het zijn wijze lessen die ik nu mee neem, vooral om trager omhoog te gaan en ook een thermos met heet water mee te nemen zodat het niet meteen bevriest. Fysische voorbereiding is natuurlijk ook heel belangrijk. Voetbal schiet daarvoor net iets te kort want niet dé duursport bij uitstek. Een anderhalve maand heb ik om me iets meer op uithouding toe te leggen. Het aantal trainingen ligt hoger dan verleden jaar maar in tegenstelling is nu de acclimatisatieperiode zeer kort en het valt af te wachten hoe groot dat nadeel precies zal zijn.
We klimmen een dag voor een volle maan. Bij helder weer is het veel minder donker en dat maakt de nacht toch een stuk draaglijker. Juni en juli zijn maanden met de minste regenval maar soms met zeer harde wind. De grootste vrees is dat de weersomstandigheden de beklimming niet toe laten zoals wel vaker gebeurd. Een andere vrees is om opnieuw niet boven te geraken maar laat dat geen reden zijn om niet te sponsoren. :)
Hasta la vista
Abonneren op:
Posts (Atom)