Opbengst en vervolg...

Onze beklimming bracht om en rond de 500 euro op!

Daar komt nog iets bij want dit najaar zal er in het Gooikse opnieuw een benefietavond ten voordele van het Educatieve project Inti Sisa georganiseerd worden.
Er zal een fotoreportage te zien zijn van de reis die we deze zomer in Ecuador maakten.
De mensen die in maart naar het Inti Sisa café kwamen weten wat ze kunnen verwachten, een reis naar Ecuador in beeld en klank. De informatie met de datum en locatie volgt weldra.

Gracias y hasta pronto!

Adios Ecuador

De strafste prestatie op de dag van de beklimming is tijdens de avond weggelegd. Een feestje op een marktje van Guamote met de beste muziek. Voor ik het weet zijn het opnieuw de laatste dagen  in Ecuador maar die schok is voor later, eerst zijn het feesten in Guamote. Vrijdag komt Guamote echt tot leven rond de opgebouwde arena en de latere optredens. Met vijftien Belgen kunnen we overal ongestoord mee genieten en mee beleven.  Zaterdag kom ik tijdens de middag op de juiste plaats terecht voor het gratis middagmaal. Een ode die ik vorig jaar schreef ter ere van het kanton krijgt nog een plaatsje in het avondprogramma van een gala. Zondag is de laatste en mooiste dag. Mijn vriend en medewerker van Inti Sisa studeert af in middelbaar onderwijs op afstand. Hij is tien jaar ouder als ik, die de eer krijg om zijn mantel aan te doen. Even later spelen we met onze muziekgroep voor een volle zaal afgestudeerden en families.

Op het feest bij de familie dat daarop volgt ben ik peter van de afgestudeerde. Deze verbinding houdt geen economische verwachtingen in. Na de toespraak is dat vooral drank uitdelen en met alle aanwezige vrouwen dansen. Ik word de volgende ochtend wakker met al mijn kleren nog aan. De afgestudeerde zit ’s morgens tot mijn verbazing op de hoekstenen van de straat. Ik word opnieuw verwelkomd om het feest verder te zetten. Het is al negen uur maar ik bemerk dat de maan nog steeds goed zichtbaar is en dat zolang kan gedronken worden. Als ontbijt krijg ik een cavia. Ik bedenk dat ik toch echt niet de beste plaats heb gekozen om naartoe te reizen maar de cavia is na enkele happen toch erg smaakvol en bij het afeten van de beentjes zelfs delicieus. Ik help mijn vriend naar bed en vertrek voor onbepaalde duur.

Ik zit op de bus naar de luchthaven en zie vanop de westelijke bergketen de Chimborazo met zoon vulkaan en op de oostelijke bergketen van Noord naar Zuid; Cotopaxi, Tungurahua, Altar en Shangai. Dat zijn er zes hoger dan vijf duizend meter in een halve hoofdomdraai. Een dag later ben ik thuis, dan is het hier avond. De volgende dag ben ik al gaan werken. Ik ben fysiek en vooral mentaal gedesoriënteerd. Het laatste zal nooit helemaal goed komen. Ik zou het wel opnieuw doen.

Nog een goede week wil ik wachten alvorens een vast bedrag van de opbrengst bekend te maken. Stortingen nadien blijven echter bij dezelfde organisatie, inti sisa, terechtkomen. De kleine bedragen leverden tot nu 145 euro op. Op de fiscaal aftrekbare bedragen heb ik nog geen overzicht. Bedankt en tot snel!!

Sponsoren aan cotopaxi2012



Maarten, Vincent, Laus en Dimitri op de Cotopaxi

1) Schenk een vrije bijdrage vanaf 5 euro

----------------------------------
BE71 8508 3021 0769 EUR
INTI SISA BELGICA
BIC SPAABE22
Beerselsestraat 16
1651 LOT
BELGIE
vermelding: cotopaxi2012
----------------------------------


2) Schenk een bijdrage vanaf 40 euro (fiscaal aftrekbaar):
-------------------------------
435-2099001-01
HUBEJE
Koninginnelaan 141
1030 Brussel
vermelding: Ecuador 711-Laus
------------------------------------

Cotopaxi2012: dag 2

Vertrek

Een uur na middernacht zijn we vertrokken. Het eerste half uur stappen de gidsen in sneltempo naar de gletsjer. Daar binden we stijgijzers aan en maken we ons met klimtouwen aan elkaar vast. Dimitri en ik bij Alberto, Maarten en Vincent volgen Segundo. De gids loopt voorop maar ik houd het touw regelmatig strak om niet te snel te gaan en de energie goed te doseren. Ik volg de techniek van de gids; rechterenkel in het ijs vastzetten, dan de volledige rechtervoet, linkervoet, en tenslotte het houweel vastzetten voor extra steun. Iedereen gaat vlot mee maar ik wil me zeker niet overschatten en ik geniet ongelooflijk van de tocht en het uitzicht. We krijgen zicht op verschillende vulkanen, onder meer de twee Illinizas en el Corazon in het Westen en de Chimborazo ten zuiden op meer dan honderd kilometer achter ons.

 

Zwarte sneeuw

Na twee uur en een half klimmen kom ik al in de problemen. Het begin van het einde want na de Chimborazo ervaring weet ik dat het slechts een kwestie van tijd is tot wanneer de grens bereikt is. Ik had een uur niet gedronken en tijdens een rustpauze vat men onmiddellijk kou. Mijn medeklimmers gaan wel nog vlot naar boven maar wanneer ik opgeef moet ook iemand anders terug mee omdat onze gids nooit met meer dan twee mensen stapt. Daarbij komen lastige hindernissen tijdens de tocht. Mijn volledige rechterbeen zakt door het sneeuwijs. We zullen verder nog veel spleten ontwijken waarvan de diepte niet altijd zichtbaar is. De aanhoudende concentratie en krachtinspanningen boven 5000 meter is zowel mentaal als fysiek veeleisend. Ik moet pauzeren en haal de thermos met coca thee uit de rugzak. Twee warme koppen thee met veel suiker geven nieuwe energie. Iets verder eet ik de snelle suikers boven die mijn mama mee gaf. Als iemand er mede voor gezorgd heeft dat ik goed voorbereid ben is het mama, met voedingsadvies en alle mogelijke ondersteuning. Met looptrainingen verzette ikzelf letterlijk en figuurlijk bergen. Wanneer ik tijdens de trainingen uitgeput raakte kon ik me de Cotopaxi vlakbij voorstellen, waar de berg en omstandigheden onomkeerbaar zijn.

 

Na de duisternis verschijnt het licht

Ik ben herboren en het idee dat er binnen een goed uur licht komt geeft nieuwe hoop. Op een bepaald moment zie ik de lichtjes van de hoofdstad Quito maar na een minuut beslissen mistwolken daar anders over. Nog later is er opkomend licht maar ook die zien we in mistige rook opgaan. Intussen gaat het beter net als de andere drie die nog steeds een frisse indruk geven. Zolang zij zich goed voelen is de kans op succes groter. De weg blijft echter eindeloos klimmen, de gidsen spreken over nog goed twee uur en daarin kan nog veel gebeuren. De spannendste doortocht is de muur. Langs de vertikale muur is er net genoeg plaats om de tippen van de voet neer te zetten en met behulp van het houweel een vijftal meter op te schuiven naar de volgende helling. Eens daar voorbij zit iedereen vol adrenaline en we maken even later nog eens vijf minuten tijd om te eten en te drinken. Er is ineens zo veel licht en zodat we de hoofdlampen kunnen uitzetten.

 

De laatste loodjes

De gids is niet positief over de verse sneeuwval. Dit heeft als gevolg dat het veel moeilijker is om te klimmen en er is lawinegevaar bij de afdaling. Segundo's voetstappen maken trappen waar we gemakkelijk in kunnen volgen. Na een uur spoormaken is Segundo ook heel diep gegaan en hij twijfelt door het gevaar van de losse sneeuw. Eens de wolken wijken vormen de zon en losse sneeuw een uiterst gevaarlijke combinatie. De gidsen benadrukken dat we krachten moeten overhouden voor de afdaling en hoe langer we blijven stijgen, hoe meer die krachten afnemen. Ons viertal blijft echter volgen en geeft aan gewoon door te gaan zolang zij doorgaan. We hebben nog een liter drank per persoon en enkele suikerbommen over. Zo dichtbij als we zijn is de wil groot. Ik zie de anderen ook diepgaan, bijna in de staat van de inzinking die ik halverwege had en dan mag het niet te lang meer duren. De kracht en het doorzettingsvermogen van de drie die nog maar net uit de jungle komen is buitengewoon indrukwekkend.  Door de verse sneeuw is het moeilijker en zwaarder vooruitgaan. Onze gids Segundo doet een immens zware inspanning bij het spoormaken. Telkens lijkt hij te stoppen, kijkt even rond maar gaat steeds weer door. 



Rokende Cotopaxi

Na zes uur klimmen zien we bovenaan een rotsmassief liggen. Ideaal voor een pauze. Alberto neemt de leiding in een verschroeiend tempo. Er komt rook door de rotsspleten. Wanneer Segundo aansluit zegt hij met een half lachje dat dit de krater is. We nemen een kijkje over de rotsen en zien een afdaling met zichtbaarheid tot tien meter: de krater. Volgens de gidsen zijn we op 5860 meter hoogte, op slechts vijf en twintig meter hoogte verschil met het hoogste punt aan onze zuidkant. De krater is ons doel en ik bedank de gidsen voor hun inspanningen. Iedereen valt elkaar in de armen. Om zeven uur dertig, na zes uur en een half klimmen is het ons gelukt. De wolken lijken in het Oosten stilaan plaats te maken voor zonlicht. de gidsen willen niet verder door het mogelijke gevaar van smeltende sneeuw tijdens de afdaling. We krijgen tien minuten rust voor we moeten afdalen. Het is ijskoud en een foto maken is ondraaglijk aan de vingers. Door de koude laten twee fototoestellen het meteen afweten. Het lukt nog net om enkele foto's te nemen maar de zichtbaarheid van het landschap is op dat moment quasi nihil. 



Snelle afdaling

Nu gaan de gidsen achterop. Tijdens de afdaling verwarmt het daglicht de bevroren kleren en handen. Alles klaart op en we krijgen de Chimborazo te zien die een goede 150 kilometer van ons verwijderd is. Op de vertikale muur zien we het gevaar van de afgrond, ik glijd verschillende keren weg en kan rekenen op Alberto om de Cotopaxi niet in twee minuten af te glijden. Na twee uur en een half zijn we duizend meter gezakt. Iedereen is vermoeid en daardoor dringt het amper door. We bereikten de krater, wel zeven en veertig meter lager dan de top aan de noordkant en geen zonsopkomst of mooi uitzicht op het moment van de krater maar dat maakt de inspanningen niet minder zwaar. Groot respect voor mijn klimmakkers, de gidsen en veel dank aan al de mensen die ons avontuur gevolgd en hebben.

De meeste steun die U ons kan betuigen is een kleine financiele bijdrage leveren aan het goede doel waarvoor we deze sponsoractie met succes uitvoerden. Bekijk bovenaan bij sponsoring hoe je kan steunen.

Dank U 

 



met Alberto in de krater

afdaling met zicht op Chimborazo



spleten in de gletsjer



de muur tijdens de afdaling



Cotopaxi2012: Dag 1

De ultieme voorbereiding begon bij Rodrigo Donoso, eigenaar van altamontana en een van de best gekende gidsen uit Ecuador. Altamontana organiseert trektochten in de bergen en is gespecialiseerd  in Andinisme. Hij woont in Urbina, het hoogstgelegen treinstation in Ecuador, op 3600 meter hoogte aan de voet van de Chimborazo vulkaan. Ik voelde me niet zo goed op de hoogte en viel moeilijk in slaap door de ijle lucht. Wanneer ik de volgende ochtend Rodrigo inlicht, geeft hij me meteen twee aspirines die de hoofdpijn verzachten en het bloed verdunnen dat op grote hoogte zwaarder wordt. Onze chauffeur is Delfin, dezelfde die me vorig jaar naar de Chimborazo bracht. Zijn broer, Alberto, moet ons op de berg gidsen. Alberto werkt in de refuge van de Chimborazo,  hij werkt daar om de week op 5000 meter hoogte en is dus redelijk goed geacclimatiseerd. Segundo, de tweede gids, is al twaalf jaar vaste gids op de Cotopaxi. Hij deed in het verleden soms de beklimming drie dagen achter mekaar. Ook Alberto werkte voordien al vier jaar op de Cotopaxi. Bij Rodrigo ben ik inmiddels zeker dat we in goede handen zijn. Dit is minstens even belangrijk als de eigen conditie.

In het laatste dorp voor we naar de Cotopaxi gaan pikken we de drie medeklimmers op. Maarten, Vincent en Dimitri zijn slechts twee dagen terug uit de jungle waar ze vier dagen verbleven op 250 meter hoogte! De dag nadien zijn ze meteen gaan moutainbiken van 2800 meter naar 3800 meter aan de noordkant van de Cotopaxi. We rijden naar de hoogste herberg en krijgen ons materiaal toegedeeld; botten, stijgijzers, klimriem en houweel. Na het middagmaal stappen we op traag tempo van 4000 meter naar 4800 meter in twee en een half uur tijd. De paarden volgen op een half uur met de bagage. Ter plaatse staan twee tenten gespannen. Een om in te slapen en een andere om te eten. Om 18u30 staat ons eten klaar. Een stevige pasta met een groot stuk kip. Volgens Maarten hebben Dimitri en Vincent voor het eerst genoeg gegeten met een enkel bord. Mijn hoofdpijn is over. Ik besluit net als de drie anderen diamax te nemen, een medicament dat de acclimatisatie versnelt. Om 19u15 gaan we slapen om ongeveer vier uur later op te staan voor het ontbijt en de beklimming vanaf middernacht.

Net als vorig jaar overkomt me hetzelfde als het jaar voordien op de Chimborazo. Het is onmogelijk om zo vroeg te slapen. Er gaan te veel gedachten door me heen en de spanning voor het moment van de beklimming is net te groot om weg te kunnen dommelen. Rodrigo deed me dezelfde ochtend om 6 uur opstaan om te kunnen slapen om 19u. Zonder succes. Ik realiseer me dat ik de volgende morgen aan het zwaarste punt van de beklimming zal staan met 24 uur zonder nachtrust. Om 23u val ik toch nog een goed half uur in slaap. Een minuut voor het afgaan van mijn wekker, om 23u44, word ik wakker. Iedereen maakt zich in sneltempo gereed. Ik voel me goed maar weet dat het een lange nacht zal worden. Voor het slapen was de berg mooi zichtbaar. Bij het opstaan schemert de maan achter een laag wolken.

Missie volbracht

Deze morgen hebben we alle vier de Cotopaxi beklommen tot de krater van de vulkaan.

Laatste bericht voor de cotopaxi

Urbina, 8u. Urbina is de herberg van de gids aan de voet van de Chimborazo op 3600m. Binnen een uur gaan we naar Lasso en rond de middag naar de Zuidkant van de Cotopaxi. Daar stappen we drie uur lang van 4000 tot 4800 meter hoogte met paarden die onze bagage dragen. Om 18u zijn we aan de kampplaats waar we eten en slapen in tenten. Om middernacht beginnen we aan de tocht van ongeveer zeven uur tot de krater op net geen 5900m. Daarna wacht ons een afdaling van nog eens zes uur tot het beginpunt. Waarschijnlijk hebben we binnen twee dagen opnieuw internet.

We doen deze beklimming voor een goed doel, onderwijs in Inti Sisa, Guamote, Ecuador. Je kan ons steunen door een klein bedrag te storten. Bekijk daarvoor de pagina ´sponsoring´ op deze blog.
Dank U wel. We zullen voorzichtig zijn!

Muurschildering inti sisa

De mythe van Manuela is een van de vreemde, lugubere verhalen in de mythologie van de Indigenas. De betekenis van Manuela is ´leven´. Manuela hoedde schapen en werd tijdens haar activiteiten bezocht door een mooie man, met mooie kledij,  een poncho en een hoed. De man werd verliefd op Manuela en maakte indruk op haar door te zeggen dat hij haar overal naartoe zou brengen, verre oorden en onbekende bestemmingen. Manuela vroeg zich af hoe dan wel en de man vroeg haar om in zijn hals te zitten. Op dat moment bemerkte Manuela de grote vleugels van een condor die weg vloog. De condor droeg Manuela naar een stijle helling waar ze nooit zou weg geraken.

De ouders van Manuela gaan op zoek naar hun dochter en vinden haar terug. Ze nemen haar mee naar huis. De condor gaat opnieuw op zoek naar zijn liefde en komt aan het huis bij de vader in mooie kledij. De vader zette reeds een val uit en lokte de condor in een diepe put die hij vervolgens dicht deed. Het meisje kon opnieuw veilig de schapen hoeden en de wol verwerken.

Maar de andere vogels waren hun leider kwijt. Om de condor te wreken, bezochten ze Manuela en aten haar op. Het klein beetje bloed dat over bleef bewaarde men in een vaasje. Daar groeide opnieuw een lichaam uit en Manuela kwam terug tot leven.

De moraal vertelt dat verliefde personen niet altijd eerlijk zijn en allerhande smoezen gebruiken om iemand te verleiden. Ook de wederkerigheid en rechtvaardigheid komt er in voor. De indigenas zien een voortdurende dualiteit van het leven tussen man en vrouw, die ook wordt toegepast op de vulkanen. De vruchtbaarheidscyclus in de kosmische visie van de indigenas.

Pablo Sanaguano, 2011

De muurschildering in Inti Sisa staat vol met die symboliek uit de cultuur van de indigenas. De vrouw die moeder aarde voorstelt, herbergt alle leven op aarde. De vogel ernaast staat voor de mannelijkheid. Het kleine vogeltje tussenin staat voor het harmonieus samenleven tussen beiden. In de hals van de vrouw zie je de cotopaxi. Cotopaxi zou ´nek van de maan´ betekenen. Dit alles staat mooi afgebeeld bovenaan de muurschildering die twee verdiepingen hoog is. Door het vensterraam is Guamote zichtbaar.

Guamote

Morgen beginnen we aan de laatste voorbereiding. De gids liet al weten dat we langs de zuidkant van de berg zullen klimmen in plaats van de route op de noordkant. De top zou beter bereikbaar zijn en de wind minder hard. We kennen de exacte plannen nog niet maar de kans is groot dat we in een tent overnachten voor het vertrek. Deze kampplaats wordt normaal gezien bereikt met behulp van ezeltjes.

In Guamote, waar ik de voorbije vier dagen verbleef, is het feest. Ik ben toerist in Inti Sisa en ga voorzichtig het dorp in. Overal zijn mensen aan het drinken. Het is soms grappig en tegelijk droevig. En als je een bekende tegenkomt drink je mee. De inhuldiging van de schoonheidskoningin is een groot evenement voor het dorp. Er zingen drie groepen die in heel Ecuador bekend zijn. Ik ga een uur achter de schermen mee kijken met het voordeel dat ik niet in het publiek moet mee drinken. Vandaag was het zangdag voor de evangelistische koren uit de omgeving. Van 7u in de ochtend tot 19u in de avond kregen 164 koren ieder twee minuten zangtijd. De hoge stemmen schertsen kishwa teksten die overal hoorbaar zijn.

We zijn nu met vier Belgen in Guamote en vormen zo een buitenlandse delegatie tijdens de feesten. Volgende week komen er nog eens een tiental bij uit Gooik en omstreken. Het verschil met onze wereld is enorm, onbeschrijflijk zijn de beelden die verschijnen. Volgende week keer ik terug om de vakantie af te sluiten. Twee weken zijn al gepasseerd, nog een week te gaan. De mooiste bestemming moet hopelijk nog komen. De maan wordt iedere dag een beetje voller. Met ontzag voor de berg kan je alleen jezelf overwinnen, niet de berg. Het is het moment om te steunen mensen. Voor inti sisa, voor de leerlingen en het onderwijs in dit dorpje in de Andes.

Chimborazo5000

Na een week in het Noorden is het tijd om naar het Zuiden te reizen. Om middernacht komen we aan in Guamote. De volgende ochtend is het markt. Ik koop zestien vissen en krijg er twee extra, alles voor vier dolar. De inti sisa medewerkers helpen met kuisen en frituren voor het middagmaal. Meteen daarna vertrek ik met een groep mee naar de Chimborazo, de hoogste berg van het land. Niet om te beklimmen, wel om de berg bij zonsondergang te aanschouwen.

De ingang van het park ligt op 4300 meter hoogte. De auto rijdt verder tot 4800 meter. Ik doe het stuk te voet. Op een uur ben ik vijf honderd meter gestegen. Samen met de anderen stap ik tot 5000 meter. De aanpassing aan de hoogte is meer dan goed. Minder goed nieuws hoor ik van de meegereisde toeristen en de gidsen die in de refugio verblijven om binnen enkele uren te klimmen. Het is sowieso de periode van droogte en wind. Enkele toeristen konden door de harde wind amper de deur van de auto openen en de gidsen die verleden week de Cotopaxi beklommen beschrijven een vreselijke koude vanaf de Yanasaca rots of de laatste twee, drie honderd meter. Ik vrees dat wind de grootste moeilijkheid wordt.

De Chimborazo is prachtig. Enige minpunt is dat de sneeuwgrens een aanzienlijk deel is gestegen. De gletsjer die ik vorig jaar beklom is verdwenen. Er viel dit jaar weinig sneeuw en door warme luchtstromen vanuit de kust is de 'grote witte' met een pak minder sneeuw beladen. De cotopaxi die in de oostelijke bergketen ligt, heeft wel veel sneeuw. Bij het terugrijden van de Chimborazo komt een kleurenpalet te voorschijn met rode, paarse en gele kleuren die ik nog niet gezien heb. De hemel is met sterren gevuld en als ik mijn petje omhoog doe zie ik de maan vanuit de kofferbak. Binnen vier dagen is de maan zo goed als vol, het moment om de Cotopaxi op te stappen.

Nu ben ik een dag in Guamote en niet meer dezelfde als toen. De tijd in België zou dat ook niet mogelijk zijn geweest. Het is steeds een natuurlijke aanpassing op verschillende plaatsen. De confrontatie met Guamote is een kleine schok maar nu de feesten er aan komen zal dat snel over zijn. Alleen moet ik nog even wachten tot ons doel zo goed mogelijk bereikt is want voorbereiding is het belangrijkste van de beklimming.


Adios

Cotacachi4800

De vrouw van Imbabura is Cotacachi. Deze beide vulkanen boven de steden Otavalo en Ibarra werden door de oorspronkelijke bevolking aanzien als Goden. De cotacachi heeft een kratermeer, Cuicocha genaamd, waar de diepte niet van gekend is. De laatste twee maanden zijn gasbellen zichtbaar en voelt de nabije omgeving enkele keren per dag het gerommel van de vulkaan. De activiteit gedurende de voorbije twee maanden is al afgezwakt.

Een telefoon om half zeven 's morgens heeft meteen succes, de eigenaar van een toerismekantoor stuurt zijn broer op ons af die chauffeur en gids zal zijn vandaag. Een uurtje later komt Marco ons ophalen. Samen met de Cotopaxiklimploeg begint de tocht op vier duizend meter hoogte, De hemel is opnieuw uitzonderlijk klaar. We krijgen zelfs zicht op de Cotopaxi, liefst twee honderd kilometer verder. Op bepaalde plaatsen is de wind zo hard dat ik soms moet opletten om niet weg te vliegen.

Na twee uur en dertig minuten bereiken we de plaats tot waar gestapt kan worden op vier duizend zeven honderd meter. We gaan nog een stuk hoger maar door stijle, natte en ijzige rotsen kiezen we voor een veilige terugkeer in de inmiddels opkomende mistwolken. De top van 4900 meter wordt slechts beklommen door klimmers met zeer veel technische ervaring. We keren snel terug.Van de eerste beklimmingen is de top nooit bereikt door omstandigheden die het niet toe laten, Nog een week tot de cotopaxi. Derde keer, goede keer...

Steun onze beklimming vanaf 5,00 euro voor het goede doel
BE71 8508 3021 0769 EUR

In het midden van niets

Het zijn drie wondermooie dagen geweest in het noorden van ecuador. Van een sprookjestrouw naar een sprookjesbos. Geen internet, tv, lopend water vandaag. Morgen opnieuw klimmen tijd met maarten, vincent en Dimitri. Koud weer, wind en regen. Steun is nodig, liefst in de vorm vanaf 5 euro voor inti sisa.

Imbabura4600

Imbabura, heilige berg in de gelijknamige provincie. Een plaats waar rituelen gehouden werden door de Inca's. Het plan was om de tweede ochtend in Ecuador deze vulkaan op te stappen. Op de weg van Quito naar Ibarra is de vulkaan volledig ontbloot. Ook 's avonds blijft de hemel helder en we kunnen nog snel een gids contacteren voor de volgende ochtend.

Om zes uur in de ochtend vertrekken Simon en ik naar Casa Aida in het dorpje Esperanza aan de voet van de vulkaan. Aida maakt een super dikke pannenkoek met zelfgemaakte moerbei confituur en ze brengt melk die vers smaakt. Jose, de kleinzoon van Aida, is de gids en ging voor het eerst naar de top op vierjarige leeftijd in de rugzak van zijn vader. Hij hield de tel niet bij maar vermoed wel dat hij meer dan wie ook op de vulkaan is geweest. De weg met de camioneta eindigt op ongeveer 3200m hoogte. We volgen puffend en luisteren naar de Gids die over de streek en de vegetatie vertelt. 

Na een goede twee uur hebben we allebei twee liter water gedronken. Het laatste uur klimmen we met handen en voeten op de rotsen rondom de krater. Stoned van de hoogte staan we amper stil bij de afgronden langs het gesteente. Tot wanneer de gids ons na vier uur stappen de hand schud en een bordje toont van 4600 meter. Om de top op 4609 meter te bereiken moeten we nog minstens een uur verder langs de rotsen. We blijven een half uur ter plaatse en komen een goede twee uur later terug beneden. Heel de weg met een open hemel. Dit gebeurt maar vijf keer op een jaar, aldus Jose.

Veel overschot had ik niet meer. Ik was om vier uur 's nachts al wakker, op Belgische klok bijna middag. Ik dacht vaak, "hoe zal het me nog een kilometer hoger vergaan en twintig graden kouder, en 's nachts, ... ?"Maar goed het eerste doel is bereikt, na 44 uur in Ecuador op 4600 meter geraakt. 

Vaamoooos

Landing op Quito, Ecuador

Een dag na de groep met Vincent, Maarten en Dimitri ben ik in het zelfde hotel ingecheckt. Het is duurder dan een hostal voor backpackers maar met de nodige voordelen. De centrale ligging, kort bij de luchthaven, rust, zicht op de hoogste berg rondom Quito en een goed bed en warme douche zijn niet onbelangrijk na een dag in vliegtuigen en luchthavens door te brengen. De andere groep is uitgecheckt, vanaf morgen ben ik bij bekenden.

De vlucht verliep zeer goed. Waar de landing in Madrid volgens mij van een perfecte zachtheid was, zo turbulent was het binnenkomen in Quito. Na enkele rondjes met luchtverzakkingen, angstaanjagend dicht bij de heuvels, kreeg de piloot het toestel na enkele schokken definitief recht op de landingsbaan. Bij het dalen zijn er vooral wolken en mist zichtbaar. Tijdens een van de rondjes wees de passagier naast, toeval of niet, de Cotopaxi aan. Niet geheel toevallig door de grootte en de relatief korte afstand van 60 kilometer tot Quito. Op onschuldige wijze, uitnodigend en uitdagend, bracht het in iedere geval mijn doel ter herinnering.

Het leukste aan de vlucht is de Ecuadoriaanse populatie op het vliegtuig en de blije gezichten, includo yo. Soms lijkt de helft van de passagiers familie, er worden voortdurend praatjes geslaan en nog voor het opstijgen kent men elkaars reisbestemming, reismotieven en geschiedenis. De douane die altijd traag mensen door laat, kan telkens op het nodige rumoer van de passagiers tellen. Zoals een van hen juist opmerkte: "we zijn in het Ecuador".

Eens in de luchthaven gaat de ademhaling al iets intensiever door de hoogte van >2500 meter. Hij wordt nog intenser na de laatste scan van de bagage. Ik toon vijf liter bier en een fles jenever, vooral voor de laatste week van mijn reis bedoeld, en mag er mee door. Ook wanneer ik later naar het centrum wandel doet de ademhaling aan jogging. Ik zoek een pasta en veel vocht, passend in het dieet van de komende twee weken, voldoende koolydraten en veel, niet deshydraterend, vocht.

In het nieuwe centrum en uitgangsbuurt vind ik een pasta met zeevruchten. Die waren niet helemaal ontdooit maar vis elders dan de kust is altijd een risico. Ik ben al blij dat er pasta was en de scampi's waren wel gaar. Als ik nog geen twee minuten neer zit, komen jonge indiaantjes sigaretten en kauwgom verkopen. Het gebeurt nog steeds en zal wellicht nog even zo blijven. Dat ik deze vakantie met cotopaxi2012 iets doe voor de indigenas is op dat moment maar een schrale troost. Het toont wel aan dat het nog steeds een actueel probleem is. Arme indigenas die door gebrek aan middelen, educatie en door omstandigheden op straat terecht komen. Inti Sisa draagt zeker bij aan het gevecht tegen dit onrecht. Hier krijgen jullie de kans om ons mee te helpen. Een kleine bijdrage, een groot gebaar, een betere toekomst!

Op goede hoop

Voor diegenen die hier blijven heeft weerman Frank op de radio zonet toch goed nieuw gebracht. Er wordt opnieuw warm weer aangekondigd in het Belgische. Te laat voor mij want als alles mee zit vertrek ik morgenvroeg.

In het hooggebergte is de temperatuur gemiddeld 13°C. Er is daar een nat seizoen maar dat is al gepasseerd, het klimaat is er nu vooral droog en winderig. Hoger in de bergen is regen steeds mogelijk en nog iets hoger zelfs sneeuw.

Ik hoop op zo veel mogelijk steun de komende dagen. Alle kleine beetjes brengen een mooi geheel samen. Zo gauw ik weet wat de balans van de opbrengst is, laat ik het meteen weten op de blog. Kijk bij sponsoring hoe en waar je kan steunen aan het goede doel! Voor zij die ons reeds gesponsord hebben nog voor ik weg ben. Heeeeeel erg bedankt, in naam van Inti Sisa en de klimmers!

Zo ben ik klaar om te vertrekken voor een avontuur dat je hier kan volgen. Van de aankomst tot het belgische bier dat mee gaat voor na de beklimming.

Adios,

Laus

http://youtu.be/IlYk6bMarys

Voorbereiding reis naar Ecuador

Allereerst hét 'ik ga naar Ecuador en ik neem mee-lijstje'. Indien er volgens jou essentiële dingen zijn die ik vergeet, laat het me dan weten aub.

reistas (23 kilo)
- een kostuum en kostuumschoenen (trouwfeest)
- stapschoenen en sandalen
- 7 onderbroeken en 7 paar kousen
- 1 broek, 1 trui, 3 tshirts en een hemd
(Ze hebben daar ook wasmachines in Ecuador en indien nodig met zeep in de rivier, nog properder en ecologischer)
- tandpaste en tandenborstel, zonnecreme(30), zonnebril, calendulazalf (lippen), scheergerief
- cadeaus: een euro2012 bal (buurtkinderen Guamote); chocolade, duvel en jenever (kennissen); schrijfgerief (school) en gelaats en -handverzorginsproducten (werknemers Inti Sisa). (voorlopig)
- 2 of 3 pakjes als courierdienst
- Klimkledij: 2 paar handschoenen, thermische onderkledij, fleece, buff, regenjas met uitneembare fleece, een paar wollen kousen en een muts.

handbagage (10 kilo)
-reispasport, gele inentingskaart
-een kleine handdoek
-een petzellicht
-een boekje met Ecuadoriaanse telefoonnummers
-krant en tijdschrift
-alles wat niet in de grote valies geraakt


Vooral het bijkomende klimmateriaal was een onvoorziene extra kost voor mezelf. Nu weet ik meteen waarom ik verleden jaar kou gevat heb op 6000m. Toen had ik enkele t-shirts en truien boven elkaar aan. Buiten de jas was geen enkel van die lagen in aangepast materiaal gemaakt. Eenmaal je daar in nat wordt, blijft dat zo en eenmaal je dan trager vooruit gaat of stil staat krijg je het heel koud.
Hoewel ik klimkledij niet zo vaak gebruik in het pajottenland is de investering met plezier gedaan. Als ik in de plaats een mooi bedrag bij elkaar krijg om aan het educatieve centrum van Inti Sisa in Guamote te geven, is het wel de moeite waard geweest.

Nog 5 keer slapen tot Quito en nog 20 keer tot de Cotopaxi. 't begint te korten.


Hasta pronto!

Chimborazo2011 - Cotopaxi2012

Het is niet de eerste keer dat ik op een hoge vulkaan in Ecuador ga stappen. Vandaag op de dag exact een jaar geleden beklom ik de Chimborazo, hoogste berg in Ecuador. Ik had toen eigenlijk geen idee wat me te wachten stond. Ik was wel al een goed half jaar in Ecuador in de bergen en liep gedurende een maand enkele ochtenden per week langs het treinspoor in Guamote net zoals ik nu bij valavond op de Gooikse heuvels train.

Van bij het begin van de tocht maakte ik zelf het tempo omdat ik niet geduldig genoeg was om het trager te doen dan je kan en zo krachten te sparen. De beklimming was best wel spannend in het donker en toen we op de bergkam kwamen die gemakkelijk vier uur in beslag neemt, stak een felle wind op die heel die tijd frontaal op ons in blies. De laatste uren sloopten me langzaam maar zeker. We waren zo kort bij de tweede hoogste top van 6270m dat ik nog zeker vijftien minuten hard probeerde en tien meter verder geraakte. Ik kreeg het steeds kouder en omdraaien was de enige mogelijke optie. Het eerste stuk van de afdaling hing ik strak aan het touw van de gids vast om niet voorover te vallen.

Het zijn wijze lessen die ik nu mee neem, vooral om trager omhoog te gaan en ook een thermos met heet water mee te nemen zodat het niet meteen bevriest. Fysische voorbereiding is natuurlijk ook heel belangrijk. Voetbal schiet daarvoor net iets te kort want niet dé duursport bij uitstek. Een anderhalve maand heb ik om me iets meer op uithouding toe te leggen. Het aantal trainingen ligt hoger dan verleden jaar maar in tegenstelling is nu de acclimatisatieperiode zeer kort en het valt af te wachten hoe groot dat nadeel precies zal zijn.


We klimmen een dag voor een volle maan. Bij helder weer is het veel minder donker en dat maakt de nacht toch een stuk draaglijker. Juni en juli zijn maanden met de minste regenval maar soms met zeer harde wind. De grootste vrees is dat de weersomstandigheden de beklimming niet toe laten zoals wel vaker gebeurd. Een andere vrees is om opnieuw niet boven te geraken maar laat dat geen reden zijn om niet te sponsoren. :)

Hasta la vista

Climb for education

Het opzet van deze blog "cotopaxi2012" is een sponsoringsactie voor het educatieve project "Inti Sisa" in het Andesgebergte in Ecuador. Ik werkte zelf een jaar lang als vrijwilliger ter plaatse mee aan het project. Amper een jaar later ga ik er opnieuw op vakantie. Het zal minstens twee jaren duren vooraleer dat opnieuw gebeurd. Ik blijf echter betrokken bij het project vanuit België in het bestuur van Inti Sisa Belgica en met voorstellingen, bekendmaking en ondernemingen als Cotopaxi2012. Het zou zonde zijn om met lege handen terug te keren. Ik moet iets terug doen voor het project en al de mensen die er geholpen worden.

Om jullie steun niet zomaar te krijgen, verbind ik mij aan een loodzware opdracht: de Cotopaxi. Een nachtelijke tocht op een van de hoogste en mooiste actieve vulkanen ter wereld. De kans om de top te bereiken lijkt me eerder klein maar het blijft een interessante uitdaging. Een even grote uitdaging wordt echter het verzamelen van sponsorgeld om de hele onderneming glans te geven. Daarvoor heb ik jullie steun nodig.

Lees op deze blog de pagina's om meer te ontdekken over "Inti Sisa", de "Cotopaxi", "sponsoring" en volg alle ontwikkelingen mee op de voet.
De komende weken kan je op deze blog verhalen lezen over het project, de bergen, het land, de cultuur en op alle mogelijke manieren tover ik daarvoor vanalles uit de hoed, voor jullie plezier en medewerking. Daar ik 18 juli reeds in Ecuador vertoef, komt daar zeker ook documentatie ter plaatse bij.

Het wordt een intensieve maand met werken en trainen, het vertrek, de terugkeer naar Inti Sisa- Guamote, en met hoogtepunt (in meters) de Cotopaxi. Steun deze onderneming als extraatje van de sportzomer om vooral het onderwijs, in de regio waar Inti Sisa actief is, meer glans te geven.


Muchas Gracias,
Laus

Voorlopig reisschema

18/7: Quito
19/7: Quito - Ibarra
20/7: beklimming Imbabura (4600m)
21/7: trouwfeest in Tunas y Cabras, Ibarra
22/7: uitslapen, mogelijk naar polylepis eco lodge, El Angel
23/7: Stappen in Polylepis, slapen in Otavalo
24/7: Beklimmen Cotacachi (4800m)
25/7: Quito
26/7: Inti Sisa, Guamote markt
27/7: Guamote,
28/7:Riobamaba - Guamote
29/7: La urbina, hostal van onze gidsen (3600m)
30/7: acclimatisatie (>4000m)
31/7: basiskamp Cotopaxi (4800m)
01/08: Cotopaxi
02/08: Guamote, markt
03/08: Bezoek aan indianengemeenschappen, downhill mountainbike, fiestas de Guamote
04/08: guamote - guayaquil
05/08: vamos a la playa
06/08: Guayaquil
07/08: Brussel

De kop is er af

Voor drie weken opnieuw naar Ecuador, het is een fan-tas-tisch vooruitzicht. De trouw van Inne en Carlos tijdens de eerste week is misschien wel de grootste reden om opnieuw naar Ecuador te gaan. Het wordt een veelbelovende plechtigheid op 21 juli en een feest waarvan een dertigtal meegereisde Belgen mogen mee genieten. De tweede grootste reden om naar Ecuador te gaan is een beetje heimwee naar Guamote, waar ik een jaar gewoond heb. Als er nog een derde reden nodig zou zijn is dat zeker omdat Ecuador een prachtig land is. Op enkele uren tijd kan je van de grote oceaan over het Andesgebergte naar het amazonegebied rijden. Keuze genoeg dus om in te plannen. Een van de gekste plannen dit jaar is het idee om de Cotopaxi te beklimmen. Er ging zeker wat afweging aan vooraf...

Waarom 's nachts op een berg lopen als je de tijd lekker aan de stranden van de grote oceaan kan doorbrengen? Waarom een uitdaging aangaan waarvan de kans op succes niet heel groot is? Ten eerste vind ik het een unieke kans om te stappen op deze berg die een geweldige uitdaging en een onvergetelijke ervaring biedt. Daarbij komt bij helder weer met het opkomende zonlicht een ongelooflijk panorama tevoorschijn. Ten tweede ben ik weleens op zoek naar manieren om de educatie in de Andes financieel te ondersteunen. Omdat gebrek aan kansen op degelijk onderwijs een wereldwijd fenomeen is, zou dergelijke ondersteuning op miljoenen andere plaatsen welkom zijn. Wellicht dienen ideeën weleens gek genoeg te zijn om er uit te springen. Het besluit is dan toch genomen, de kop is er af. Ik ga de cotopaxi op voor het goede doel...

Met deze uitdaging wens ik de vrije wil van iedereen aan te spreken om minstens vijf euro te storten en op die manier integraal een educatief centrum in een van de minst welvarendste economische gebieden in Ecuador te steunen. Heel dit opzet kan meteen ook mijn uitdaging relativeren. De hoofdzaak is niet om kost wat kost de top van een van ’s wereld grootste actieve vulkaan te beklimmen maar wel om fondsen te verzamelen. Boven geraken is een optie, terug beneden geraken is verplicht! De weg die we samen afleggen is het doel!

Help mee om deze onderneming voor het goede doel, educatie in Guamote, waarvoor we klimmen te ondersteunen!

Muchos saludos,
Laus