Een dag na de groep met Vincent, Maarten en Dimitri ben ik in het zelfde hotel ingecheckt. Het is duurder dan een hostal voor backpackers maar met de nodige voordelen. De centrale ligging, kort bij de luchthaven, rust, zicht op de hoogste berg rondom Quito en een goed bed en warme douche zijn niet onbelangrijk na een dag in vliegtuigen en luchthavens door te brengen. De andere groep is uitgecheckt, vanaf morgen ben ik bij bekenden.
De vlucht verliep zeer goed. Waar de landing in Madrid volgens mij van een perfecte zachtheid was, zo turbulent was het binnenkomen in Quito. Na enkele rondjes met luchtverzakkingen, angstaanjagend dicht bij de heuvels, kreeg de piloot het toestel na enkele schokken definitief recht op de landingsbaan. Bij het dalen zijn er vooral wolken en mist zichtbaar. Tijdens een van de rondjes wees de passagier naast, toeval of niet, de Cotopaxi aan. Niet geheel toevallig door de grootte en de relatief korte afstand van 60 kilometer tot Quito. Op onschuldige wijze, uitnodigend en uitdagend, bracht het in iedere geval mijn doel ter herinnering.
Het leukste aan de vlucht is de Ecuadoriaanse populatie op het vliegtuig en de blije gezichten, includo yo. Soms lijkt de helft van de passagiers familie, er worden voortdurend praatjes geslaan en nog voor het opstijgen kent men elkaars reisbestemming, reismotieven en geschiedenis. De douane die altijd traag mensen door laat, kan telkens op het nodige rumoer van de passagiers tellen. Zoals een van hen juist opmerkte: "we zijn in het Ecuador".
Eens in de luchthaven gaat de ademhaling al iets intensiever door de hoogte van >2500 meter. Hij wordt nog intenser na de laatste scan van de bagage. Ik toon vijf liter bier en een fles jenever, vooral voor de laatste week van mijn reis bedoeld, en mag er mee door. Ook wanneer ik later naar het centrum wandel doet de ademhaling aan jogging. Ik zoek een pasta en veel vocht, passend in het dieet van de komende twee weken, voldoende koolydraten en veel, niet deshydraterend, vocht.
In het nieuwe centrum en uitgangsbuurt vind ik een pasta met zeevruchten. Die waren niet helemaal ontdooit maar vis elders dan de kust is altijd een risico. Ik ben al blij dat er pasta was en de scampi's waren wel gaar. Als ik nog geen twee minuten neer zit, komen jonge indiaantjes sigaretten en kauwgom verkopen. Het gebeurt nog steeds en zal wellicht nog even zo blijven. Dat ik deze vakantie met cotopaxi2012 iets doe voor de indigenas is op dat moment maar een schrale troost. Het toont wel aan dat het nog steeds een actueel probleem is. Arme indigenas die door gebrek aan middelen, educatie en door omstandigheden op straat terecht komen. Inti Sisa draagt zeker bij aan het gevecht tegen dit onrecht. Hier krijgen jullie de kans om ons mee te helpen. Een kleine bijdrage, een groot gebaar, een betere toekomst!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten